016.

Moi Kochani. Powróciłam! Mam nadzieję, że się cieszycie? ;). Po wszelkich problemach z laptopem i jego złośliwościach oraz po kaprysach mojej weny wstawiam z radością 16-nastkę, która mam nadzieję, że spodoba się.

Aby polepszyć nastrój i wczuć się- przynajmniej moim zdaniem- polecam Christinę Aguilera- Hurt :D. No ale kto jak woli ;).

A teraz zapraszam do czytania! Miłego! ;*

***
‘’You ever love somebody so much you can barely breathe
When you're with them
You meet and neither one of you even know what hit' em
Got that warm fuzzy feeling
Yeah them chills used to get' em’’

 ‘’To był chyba najgorszy ze wszystkich momentów w całym moim życiu. Pomijając oczywiście te, w których Cię nie było.
Musiałam wyznać prawdę, powiedzieć i wyjaśnić wszystko z najdrobniejszymi detalami. Skoro podjęłam się zadania to musiałam wykonać je w stu procentach i nie zatajać żadnych faktów. Byłam ci to winna, przynajmniej tak uważałam.
Czułam się… Upokorzona. Przegrana. Nie mogłam znieść twojego spojrzenia, w których mieszało się współczucie, złość, obrzydzenie. Mój gardłowy głos, który z każdym słowem robił się coraz cichszy rozrywał otaczającą nas głuchą ciszę jak sztylet. A ja miałam wrażenie, że ten sztylet zaraz wbije się w moje serce i rozerwie je na miliony kawałków. Sądziłam, że wyznanie komuś bliskiemu, komuś kto zna nas na pamięć, potrafi przewidzieć każdy nasz ruch, myśl, zachowanie jest o wiele łatwiejsze, niż gdybym miała przyznać się do błędów przed obcymi. Pomyliłam się… Tak jak zawsze. Byłam jak chodząca pomyłka. Pragnęłam pomagać wszystkim, a sama zamykałam się za własnym murem emocji. Zatapiałam się w monotonnie, żyłam bo ty byłeś obok, egzystowałam bo ty byłeś moją egzystencją, próbowałam być taka niezależna jak ty… Chciałam być taka jak ty. Być panią własnego losu.

 Seems like it was yesterday when I saw your face
You told me how proud you were…

Emily’’

~~*~~

Wyczerpaną, zmarzniętą i bezwładną ułożył delikatnie na sofie w salonie. Okrył szczelnie jej drobne ciało kremowym kocem. Drżącą dłonią przejechał po zaróżowiałym policzku tym samym odgarniając niesforny kosmyk włosów. Uśmiechnął się nikle, gdy dziewczyna westchnęła cichutko przyciskając mocniej poduszkę do twarzy.
Spojrzał na zegarek, który wskazywał dokładnie drugą trzydzieści pięć. Niemalże na palcach wyszedł prosto do kuchni. Nastawił wodę kawę po czym usiadł przy stole i schował twarz w dłoniach.
Wiedział, był świadom ile siły i odwagi kosztowało wyznanie, przyznanie się do wszystkiego. Widział to w jej oczach, czuł z każdym drżącym  oddechem, z każdym wypowiedzianym słowem.

‘’ Seems like it was yesterday when I saw your face

I told you, I'm proud ...’’

‘’Przełamała lody, tą najgrubszą z ich warstw. Byłem… Dumny. Wiedziałem ile ją to kosztowało i wiedziałem, że po części powinienem sobie dziękować. Choć nie zmieniało to faktu, że byłem wciąż na siebie wściekły za tą kłótnie.  Ale gdyby nie to, do teraz tkwiłbym w martwmy punkcie. Nie wiedziałbym co tak naprawdę zmieniło moją małą Emi i w jaki sposób miałbym jej pomóc. Chociaż prawda jest taka, że w dalszym ciągu nie miałem bladego pojęcia co powinienem zrobić. Jedyne co wiedziałem to to, że kochałem ją całym sercem i nie pozwoliłbym skrzywdzić jej po raz kolejny.
Tylko tyle wystarczyło mi, aby rozwiać jej wątpliwości, aby pokazać jej jak bardzo jest ważna w moim życiu, udowodnić jej, że będę mimo wszystko i przekonać ją, aby pozwoliła mi kochać siebie. W reszcie gubiłem się podobnie jak ona…

Tom’’

Zalał wrzącą wodą zmieloną kawę, zaciągając się przy okazji jej specyficznym zapachem. Wrzucił dwie płaskie łyżeczki cukru i zamieszał, aby po chwili upić łyk parującego napoju. Skrzywił się nieznacznie. Jedna z wielu rzeczy, których nie znosił- gorzka kawa, a ta zdecydowanie była zbyt gorzka. Dorzucił jeszcze półtorej łyżeczki cukru, zamoczył usta i uśmiechnął się niemrawo.  Oparł głowę o dłonie, a spojrzenie utkwił w kuchennym oknie, myśli krążyły gdzieś daleko. 

‘’ Jak myślisz, jakie jest życie gwiazdy rocka? Nie jest lekko być znanym i rozpoznawanym. Problemy nie odchodzą, wręcz przeciwnie jest ich coraz więcej.’’- pamiętał te słowa, które wypowiedział jedenaście lat temu David Jost. Miał wtedy dokładnie czternaście lat, a sława była jedyną rzeczą, którą pragnął. Nie interesowała go co do powiedzenia ma jego przyszły manager, jego zadaniem było pokazanie ich czwórki, wybicie ich na światowy rynek. Dlatego na te słowa prychnął tylko i wyszedł z pomieszczenia, w którym pracowali na konkretną płytą, która wyszła niecałe dwa lata później. Dziś z uznaniem dla Josta uścisnął by mu obie dłonie i z przykrością powiedział by, że miał rację.
Mimo, że kochał to co robił. Kochał fanów, muzykę, sławę, życie w blasku jupiterów to jednak przez lata jego egzystencji w show-biznesie śmiało mógł stwierdzić, że jest on niszczący. Najpierw niszczy cię każdego dnia od środka, kawałek po kawałku, a dopiero później wraz z używkami i alkoholem zajmuje się twoim wyglądem. Jednak on i Bill mieli ogromne szczęście, że otrząsnęli się w porę. Zdali sobie sprawę do czego prowadzi ta ’’gwiazdowa’’ monotonność. Sława ich nie zniszczyła, choć byli już na samym jej krańcu. Podnieśli się i podążyli dalej. I oboje zgodnie twierdzili, że problemów nie ubywa. Niestety, na każdym rogu jest ich cała masa. A oni przez tyle lat nauczyli się je omijać.
Ale dziś… Jak miał poradzić sobie z tymi problemami? Ominięcie ich równa się z pozostawieniem Emily czego nie potrafił i nie miał zamiaru robić. Musiało być rozwiązanie. Lek na obolałe serce i osamotnioną duszę. I on znajdzie to, dopnie swego i znów będą szczęśliwi, niezależni, wypełnieni miłością.

‘’Od chwili zniknięcia Emily wszystkie noce wliczam do najgorszych w całym życiu. Więc gdy znów ją odnalazłem to wierzyłem, że wraz z nią przyszedł mój spokój. Myliłem się… Bo problemy nie zniknęły, a podwoiły się. Przez resztę naszego życia sądzę, że nie tylko się podwoją ale także potroją. Tak to już jest- chcesz być szczęśliwi to stawiaj czoła wszelkim nieszczęściom… Ironia losu, ale nic na to nie poradzimy.
Tamtą noc, w sumie jej resztę spędziłem przy kuchennym stole. Zasnąłem dopiero ze wschodem słońca. Z głową opartą o rękę i z kubkiem wystygniętej kawy. Przez raptem… trzy godziny snu zalałem się potem, budząc się raz po raz. A gdy znów zasypiałem przed oczami stawała mi ona. Miałem wrażenie, że chyba jeszcze nigdy nie byliśmy od siebie tak odlegli. Widziałem jej rozpacz, każdą łzę, która spływała po chłodnych policzkach. Zanosiła się płaczem, drżała, krzyczała… Tak bardzo krzyczała, że jej krzyk rozrywał mi serce i ściskał w gardle. Później znów się przebudziłem i ze strachem wymalowanym na twarzy podszedłem do sofy upewnić się, że ona wciąż tam śpi. I spała… A ja poczułem ulgę, taką jaką chyba jeszcze nigdy.

‘’ Some days I feel broke inside but I won't admit
Sometimes I just wanna hide 'cause it's you I miss’’

Tom’’

~~*~~

Obudził ją silny ból głowy. Podniosła się do pozycji siedzącej, rozmasowała delikatnie skronie i przeczesała dłonią rozczochrane włosy, które następnie związała czarną gumką. Rozejrzała się po pomieszczeniu, oglądnęła się za siebie i gdy nie dostrzegła w pobliżu Toma szybko poskładała kremowy koc i pobiegła do pokoju, który od pewnego czasu zajmowała w rezydencji Kaulitz’ów.
Zamknęła cicho drewniane drzwi i bez dłuższego namysłu wygrzebała z szafy wcześniej już zauważony przez siebie plecak. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, które dostała od mamy Toma. Naciągnęła na siebie pierwsze lepsze spodnie i bluzę należącą za młodocianych czasów do Kaulitza. Przysiadła przy biurku, złapała kartkę oraz długopis i drżącą dłonią wyskrobała coś na wygląd listu pożegnalnego.

‘’….
Dziękuje Ci za wszystko. Nie mogę zostać, przepraszam… Nie pytaj o nic i nie szukaj mnie nigdy więcej. Kocham Cię.
Twoja Emily.’’

Otarła zapłakane oczy i w pośpiechu chwyciła czarny plecak. Ostatnie krótkie spojrzenie, ostatni wdech- wyszła. Podążała miękkim, cichym krokiem w stronę drzwi frontowych.

‘’Uspokój się! Przestań ryczeć! Nie możesz tu zostać, wystarczająco już namieszałaś mu w życiu. Tak będzie lepiej Emily’’

Właśnie sięgała dłonią do złotej klamki, gdy za plecami usłyszała jego głos.
-Mogę wiedzieć, gdzie się wybierasz o ósmej rano?- przymknęła oczy, próbując powstrzymać łzy.

‘’Nie odwracaj się! Chwyć za klamkę i po prostu wyjdź.’’

-Emily?- poczuła ukłucie w okolicach serca, głos ugrzązł jej w gardle. Pokręciła tylko głową i półszeptem odezwała się.
-Tak będzie lepiej Tom…
-Lepiej? O czym ty mówisz Emily?- ułożył silną dłoń na jej drżącym ramieniu. Otarła po raz kolejny tego poranka płynące po policzkach łzy i niemalże mechanicznie odwróciła się w stronę mężczyzny. Przyjrzała mu się dokładnie, aby zapamiętać jak najwięcej detali z jego idealnej twarzy. Delikatnie gładziła jego zarośnięty policzek z oddaniem wpatrując się w czekoladowe tęczówki.

Jest perfekcyjnie idealny

Prawda.

Jest tylko Twój.

Zgadzam się.

Kochasz Go.

Całym sercem.

To po co odchodzi?

Tak będzie lepiej… Od dziś zostanie po prostu najpiękniejszym wspomnieniem.

-Kocham cię Tom, wiesz? Kocham jak nigdy nikogo. Kocham cię tak bardzo, że zapominam o całym świecie, że aż odbiera mi mowę, że zapominam jak się oddycha, że bez ciebie nie potrafię normalnie funkcjonować. Ale tak będzie lepiej…- szepnęła i ostatni raz ucałowała jego pełne, przyozdobione kolczykiem wargi. Ścisnęła w drobnej dłoni jego. Uśmiechnęła się blado i właśnie chciała wyjść.
-Nie, nie. Nie ma mowy Emily. Nie zgadzam się!- męski, podniesiony głos dotarł do jej uszu. Zadrżała, ale uparcie postawiła kolejny krok do przodu.- Słyszysz?! Nie pozwolę ci odejść.
-Tak będzie lepiej Tom, jestem tylko problemem.
-Lepiej?! Dla kogo?! Dla mnie? Co ty w ogóle pieprzysz?! Problemem? Myślisz, że jak wyjdziesz to moje problemy odejdą? Że dam sobie z nimi radę? Jesteś… osobą dla, której próbuje je zwyciężyć. A ty? To nazywa się miłość? Pojawiły się problemy, które towarzyszą zawsze wszystkim, a ty po prostu tchórzysz i odchodzisz? Teraz, w chwili, gdy może nam się udać, w chwili, w której wszystko stało się jasne, w której znów się odnaleźliśmy… Nie wierze Emily, nie wierze że odchodzisz… Nie wierze, że zdołasz wyjść z tego domu.- z każdym słowem jego głos stawał się spokojniejszy. Stał tuż za nią, czuła ciepło bijące z jego ciała. Czuła jego złość i nawet nie musiała patrzeć w jego oczy, bo doskonale wiedziała co w nich znajdzie…- Warunek jest jeden. Jeżeli wyjdziesz, ja nie będę cię zatrzymywał. To twoja decyzja…- prowokował. Była tego świadoma, że wie, iż nie odważy się podjąć tego wyzwania. Że nie będzie potrafiła wyjść. Gdyby nie napotkała go na drodze ucieczki, teraz właśnie wsiadałaby do busa. Ale on jak na złość musiał się pojawić. Ująć czułym spojrzeniem, opatulić ciepłym stanowczym głosem, dotykiem sprawić, aby zwariowała, zapragnęła zostać. Wiedziała, że gra na nerwy i uczucia właśnie się rozpoczęła. I wiedziała, że… On będzie wygranym.

‘’Nie zostawiaj mnie samego, z tym wszystkim. Bez Ciebie nie dam sobie rady, znów będę szukał szczęścia w szklance z whisky, znów będę spalał ból z każdym papierosem, znów będę uciekał od prawdy, znów będę nikim, znów będę umierał w samotności …’’

~~*~~

‘’Wiedziałam, że znów przegram. Przecież miał rację. Nie byłam wstanie otworzyć drzwi, wyjść z domu, a co dopiero wyjść z jego życia i pożegnać się z nim raz na zawsze.
Co ja sobie w ogóle wyobrażałam? Że zapomniał jak funkcjonuję? Że zapomniał jaka jestem naprawdę? Że nie złapie się wszelkich desek ratunku, aby tylko zatrzymać mnie przy sobie? Jak ja mogłam wpaść na tak głupi pomysł? Miałabym wyjść i…
I do końca życia umierać z tęsknoty? Do końca życia nienawidzić samej siebie za własną głupotę? Miałabym liczyć się z tym, że już nie poczuje jego ciepła, nie ujrzę jego spojrzenia, że jego wargi już nie będą pieścić moich, że jego sile ramiona już nie otulą mnie w chłodną noc?
Czy ja naprawdę jestem taka głupia, czy taka naiwna? A może jedno i drugie? Jak miałabym żyć bez niego? Kto podnosiłby mnie gdybym upadła? Kto kochałby mimo wszystko i wbrew wszystkiemu? W czyich oczach widziałabym tyle oddania?
Najgorsze jest to, że skrzywdziłabym go bardziej, niż samą siebie… Po tygodniach starania, ja bym po prostu odeszła, a on…? On poczułby się jakby ktoś napluł mu w twarz.

I would hold you in my arms
I would take the pain away
Thank you for all you've done
Forgive all your mistakes
There's nothing I wouldn't do
To hear your voice again

Czas powiedzieć sobie prawdę w oczy. Jesteś egoistką Emily… Pieprzoną egoistką i skończoną 
kretynką. Graj tak dalej to niedługo zostaniesz sama…’’

~~*~~

‘’Wiedziałem, że nie odejdzie. Nie była wstanie otworzyć nawet drzwi. Widziałem to w jej oczach. Po prostu wymyśliła sobie i wmówiła kompletną bzdurę, że bez niej mój świat będzie lepszy… Chociaż dobrze wiedziała, że cały mój świat jest schowany w jej dłoniach. Wiedziała już w chwili, gdy odchodziła pierwszy raz.
Choć byłem pewny, że nie odejdzie to jednak, gdy nie zdejmowała dłoni z klamki naprawdę zacząłem się bać… Że otworzy drzwi i wyjdzie. A wraz z nią cała moja miłość, cały sens mojego istnienia.
I chociaż zagwarantowałem, że nie będę jej powstrzymywał to jednak musiałem… Zrobiłem to na wpół świadomie, bo gdzieś po drodze przez strach przestałem po części funkcjonować. Objąłem ramionami jej ciało i wtuliłem twarz w zagłębienie zgrabnej szyi. Delikatnie pieściłem wargami jej skórę tym samym napawałem się zapachem. Specyficzną mieszanką zapachów, którą pachniała tylko ona. Chciałem zapisać w pamięci ten zapach i nazbierać go w nozdrzach na zapas.
Odwróciła się i bez zbędnych słów i zahamowania wpiła się w moje usta. Moja dusza doznała oczyszczenia ze strachu, a serce zabiło jak oszalałe. Już byłem pewny, że nie wyjdzie, choćbym nie wiem jak ją prowokował.

Tom.’’

_____________________________________________________________________

Sylwia- tyle radości ze zwykłego, krótkiego komentarza! ;). Dziękuje.
K’Bill- również cieszę się, że Emily podołała zadaniu. Czy zyskała dużo? Prawdopodobnie. Ale w jednym momencie mogła prawie wszystko stracić.
Martie- masz rację. Powinna zawalczyć, a ona niemalże wszystko traci… Tzn. dąży do tego, ale być może nieświadomie. Zgadzam się z Tobą- Simone to na pewno piękna kobieta, w końcu widać po kim bliźniacy odziedziczyli urode :D. I również wierzę w to, że jednak im się uda. Dziękuje Kochana za wspaniały komentarz <3.
Alice Morrison- oj, żebym ja pozliczała razy, w których płakałam przez autorki niektórych blogów ;). Ale naprawdę cieszę się, że jesteś tak pozytywnie nastawiona co do mojej historii, że w taki sposób ją odbierasz. Dziękuje ;*. Mam nadzieję, że rozdział przypadnie Ci do gustu.
Dee- tak, też mam podobnie. Wiecznie się spóźniam z komentowaniem ;/. To jest denerwujące. Gwarantuje Ci, że Tom po wielu naprawdę przykrych sytuacjach w ich związku będzie z nią mimo wszystko. Będą razem, przynajmniej na razie mam taki plan. Na razie nie rozdzielam ich. Kocham Twoje komentarze Dee i czasem naprawdę nie mam pojęcia co mogłabym Ci odpisać… Więc przepraszam za nieoryginalność.
Scandalous- nie jesteś złośliwa ;). Rozumiem Twoje… ‘’przyczepki’’. Nie wszystko jest idealne i spójne bo wiadomo to jest tylko wymysł mojej wyobraźni ;). Ale dziękuje za słowa krytyki. Natomiast cieszę się, że tak spostrzegasz mój pomysł, moją historię i, że podoba Ci się to co tu tworzę. Przyznaję nigdy nie byłam dobra z interpunkcji, a co dopiero z gramatyki, także prosiłabym Cię o wybaczenie tych źle odmienionych czasowników… Postaram się tego unikać ;). Dziękuje raz jeszcze i pozdrawiam ;).