013.

Tak wróciłam z pechową trzynastką… Nic nadzwyczajnego… Jestem wręcz zawiedzona i cholernie zła na siebie za to co stworzyłam i tu dodaje.

Nie dedykuje tego nikomu bo żadne z Was nie zasługuje na taką kare…

Dziękuje wszystkim, którzy tu są i czytają moje wypociny, które chyba z rozdziału na rozdział są jeszcze gorsze…

***

‘’Gdy mówisz, przełamujesz lody
Każde twoje tchnienie zbawia mnie
Kiedyś znów się zobaczymy
Oddychaj dalej jeśli potrafisz
Nawet jeśli morze pod tobą się rozpada
Wierzę w Ciebie

-Wierze w Nas.’’

            Ona- zagubiona we własnym  życiu pesymistka. Próbująca poskładać puzzle swojego świata w jeden, cholerny obrazek. Silna, a zarazem krucha. Szukająca własnego miejsca na ziemi, które było wręcz wyrzeźbione w jego ramionach. Krocząca przez brudy życia, dzielnie podnosząc głowę ku górze, uciekająca od bolesnej rzeczywistości, pragnęła kochać i być kochaną. I w momencie, gdy znalazła ostatni, najważniejszy puzzel z jego imieniem znów coś stanęło na drodze.

On- kroczący obok ściskający jej dłoń. Gotowy poświęcić wszystko dla jej szczęścia. Część jej życiowej układanki, człowiek dający poczucie bezpieczeństwa, kochający z całego serca. Człowiek niosący nadzieję, ciepło, najpiękniejsze emocje, najgorętsze uczucie. Człowiek, który nigdy się nie poddaje, który nigdy nie porzuca marzeń, który kroczy twardo, wyciągając dłoń po to co należy do niego. Człowiek, który kocha ją ponad wszystko i niczego wielkiego w zamian nie oczekuje. Opiekun, patron, spełnione marzenie, najcudowniejszy sen będący prawdą, ideał mężczyzny, przyjaciel i kochanek w jednym.

***

Wieczorny spacer. Cisza wokół, świat otulony białym puchem, a pomiędzy nimi ich dwoje. Rozmawiający o wszystkim i o niczym, ściskając wzajemnie swoje dłonie. Osobno zbyt słabi, razem zbyt silni dla innych. Pierwszy raz od długiego czasu szczęśliwi, nie wspominający przeszłości, nie bojąc się o przyszłość, która nie była niczym pewnym, nie bojąc się o to co przyniesie los.

-Emi…- głęboki wdech, przymknięcie oczu i przyciągnięcie jej delikatnie do siebie.

‘’Czas zacząć temat. Tylko bądź delikatny Kaulitz.’’

-Chciałem…- i… ten nieodpowiedni, niszczący moment wręcz doskonały, doprowadzający go do zdenerwowania dźwięk telefonu. Przeklął pod nosem poszukując urządzenia w kieszeni spodni. Spojrzał na wyświetlacz, a na jego twarzy wdarł się grymas wkurzenia.

‘’Zdzwoni Bill’’

‘’Cholera! Kurwa mać! Czy ten mój bliźniak musi być takim skończonym idiotą? Gdzie się podziała ta nasza więź umysłów i dusz?!’’

-Przepraszam cię na chwilę.- uśmiechnął się nieznacznie do Emily i odszedł kilka kroków by móc bezkarnie opieprzyć brata z góry na dół.- Kaulitz kretynie! Czy ty do licha ciężkiego nie masz kiedy dzwonić?! Akurat w takich momentach?!

-Tak Tom, też miło mi cię słyszeć.- głos Billa przepełniony sarkazmem prawie wyprowadził go z równowagi.

-A wyobraź sobie, że mi w tej chwili to daleko jest do zadowolenia- burknął złośliwie.

-Chciałem tylko spytać jak się czujesz, co w domu i że wracamy za… Yhg! Dopiero za dwa dni…- w słuchawce usłyszał żałosny jęk młodszego bliźniaka, na co mimo wszystko chciało mu się śmiać.

-Co? Ciociunia daje ci wycisk? Pamiętaj, żebyś ją soczyście ucałował od ukochanego Toma- zaśmiał się kładąc nacisk na ‘’soczyście ucałował’’. W ramach odpowiedzi znów usłyszał tylko przygnębiony jęk brata.

-A ty nie mógłbyś przyjechać osobiście i ucałować naszej kochanej staruszki?- spytał zgryźliwie wokalista.

-Och, wiesz że bardzo bym chciał no ale mam ważniejsze sprawy na głowie.- obejrzał się za ramie, a gdy nie ujrzał za sobą drobnej brunetki momentalnie spiął wszystkie mięśnie i przerażonym spojrzeniem oglądał się dookoła. W końcu ujrzał ją na pobliskim placu zabawa. Siedziała na gumowej huśtawce beztrosko machając szczupłymi nogami. Odprężył się i uśmiechnął.

-Tak? Na przykład jakie?

-Chociażby ratowanie pozostałości po swoim związku i odbudowanie zaufania Emily do mnie. I tak. Uprzedzę twoje pytanie- przeszkadzasz mi i to cholernie!- wyciągnął z paczki Marlboro jedną białą tubkę po czym w pośpiechu przeszukiwał kieszenie w celu odnalezienia zapalniczki.

-Tom…- czuł jak zdenerwowanie rośnie w nim od środka. Jeszcze chwila, te kilka słów i naprawdę powie coś czego będzie później żałował.

‘’Gdzie jest ta głupia zapalniczka?’’

-Nie Bill. Nawet nie próbuj mówić dalej.- odpalił papierosa, szary dym wypełnił jego spragnione płuca.- Pozwól mi być po prostu szczęśliwym… Jeśli dostanę znów kopa to będziesz mógł mieć tą satysfakcję, że mnie ostrzegałeś, będzie mógł powiedzieć ‘’A nie mówiłem?’’. Ale teraz chcę być sobą… Być przy niej, czuć się kochanym…- nastała cisza, którą przerwał głos młodszego Kaulitz’a.

-No dobrze. Rób co chcesz. Na razie- mruknął poczym w słuchawce było słychać tylko charakterystyczny dźwięk rozłączonego połączenia.

Przeklął po raz kolejny dzisiejszego wieczora rzucając od niechcenia peta i gasząc go butem. Poprawił czapkę, wsadził dłonie w kieszenie kurtki i ruszył w stronę placu zabaw. 

***

‘’Ciepły letni wieczór. Bezchmurne niebo wypełnione intensywnie świecącymi gwiazdami, lekki wiatr bawiący się jej niesfornymi kosmykami włosów, które uparcie co chwile zaczesywała za ucho i zapach świeżej, mokrej trawy. Dzieci zbierające swoje zabawki i niechętnie wracające do domów po całodniowej beztroskiej zabawie. Ludzie wolnym krokiem przemierzali uliczki parku. Dziadkowie dumnie ściskający swoje już pomarszczone i zmęczone dłonie, uśmiechając się z oddaniem, wspominali lata młodości.

Pomiędzy nimi spacerowali oni. Wysoki, przystojny brunet z błogim uśmiechem obejmował silnym ramieniem kruche ciało drobnej blondynki.

-Tom! Patrz! Huśtawki.- krzyknęła radośnie, klaszcząc w małe dłonie.- Chodź.- dodała tylko ciągnąc swojego towarzysza za rękę.

-Kochanie nie sądzisz, że twój superman jest za stary na place zabaw?- zaśmiał się podążając pewnym, swobodnym krokiem za dziewczyną.

-Och, nie przesadzaj Tomi. Masz dopiero dwadzieścia lat. Na huśtawki nigdy nie jest się za starym.

‘’Przy niej wszystko stawało się dziecinnie łatwe. Każdy najdrobniejszy ruch, moment był czymś niezwykłym i niepowtarzalnym.’’

-No dobrze, niech będzie.- uśmiechnął się wyciągając ramiona w stronę Emily- chodź do mnie.

Bez wahania podeszła uśmiechając się beztrosko. Silne ramiona chwyciły jej ciało, obejmując w talii i sadzając na jednej z huśtawek.

-Kocham place zabaw. Chyba nigdy z nich nie wyrosnę.- roześmiała się radośnie czując dłonie gitarzysty na plecach, które lekko popychały ją w przód.

-Wiesz? Chyba też pokocham place zabaw.- powiedział stając na wprost niej w bezpiecznej odległości.- Wyobraź sobie, że za dziesięć lat będziemy przychodzić tu z naszymi dziećmi.- dodał zatrzymując rozhuśtaną huśtawkę. Podszedł bliżej, nachylił się i delikatnie musnął wargi blondynki.

-Zaskakujesz mnie Tom, każdego dnia jeszcze bardziej- skwitowała posyłając mu uśmiech.

-Hmm… To chyba dobrze?- zaśmiał się i ponownie ucałował jej usta.’’

***

Siedziała bezczynnie czekając, aż Tom skończy rozmawiać. Zastanawiała się nad tym co chciał jej powiedzieć. Jego poważny wzrok, niewyraźne spojrzenie, niepewność wymalowana na twarzy. Na pewno miał coś na myśli. Przecież go znała… Wiedziała, że bez powodu by tak się nie denerwował.

Bawiła się właśnie kosmykiem włosów, gdy poczuła jak jego ręce owijają się wokół jej szczupłego brzucha. Uśmiechnęła się pod nosem.

-Ładnie to tak uciekać ode mnie?- usłyszała mruknięcie tuż przy uchu. Zaśmiała się cicho.- To takie śmieszne, że się przestraszyłem?- dodał pretensjonalnym głosem. Uwolniła się z jego uścisku, zeskoczyła z huśtawki i zbliżyła się do niego.

Ułożyła drobną dłoń na lekko zarośniętym policzku, gładząc go delikatnie. Analizowała każdy skrawek jego przystojnej twarzy. Od cudownych, czekoladowych oczu, aż po pełne wargi. Uśmiech nie schodził z jego ust.

-Emi, chciałem coś powiedzieć, ale mój jakże genialny bliźniak mi przeszkodził…

-Cii.-szepnęła układając wskazujący palec na jego ustach.- Nie mów nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.- po czym złączyła swoje wargi z jego w słodkim pocałunku.

Objął ją pewniej w pasie i przysunął bliżej siebie nie pozwalając na to, by między ich ciałami był chociaż milimetr odstępu. Muskał jej usta coraz zachłanniej, drażniąc je zimnym, metalowym kolczykiem, dłoń wplótł w długie włosy i napawał się spragnioną słodkością.

-Tom…- szepnęła cicho między pocałunkami. Uniosła tęczówki ku górze

 ‘’Już czas Emily. Musisz wydusić z siebie to co nakazuje ci serce.’’

-Kocham Cię.- dodała. Zamknęła oczy, oddychając płytko i czekając na jego reakcję.

***

‘’I w tamtym momencie moje serce zwariowało.

Nie mogłem uwierzyć w to co jej słodkie usta wypowiedziały. Miałem wrażenie, że chyba się przesłyszałem. A może powoli już wariowałem?

Wieczór, na który przygotowywałem się od… Kilku tygodni. Ona zmieniła wszystkie moje plany. Przejęła inicjatywę w chwili, gdy ja już powoli tchórzyłem.

Czułem się jak… Nie. Ja po prostu zwariowałem. Zwariowałem już całkowicie.

Moje mięśnie naprężyły się do granic możliwości, w głowie zaczęło huczeć. Szczęście o mało mnie nie rozerwało od środka. Miałem ochotę wykrzyczeć całemu światu jaki jestem szczęśliwy. A jednak nie mogłem. Stałem i przyglądałem się jej. Jak przymyka oczy, jak zagryza niepewnie dolną wargę. Widziałem, że z każdą sekundą mojego milczenia jeszcze większy strach wypełnia jej ciało. Chciałem temu zapobiec. Chciałem powiedzieć to samo, wpić się ponownie w jej usta, ale… Nie mogłem zrobić najdrobniejszego ruchu.

Jakby mnie sparaliżowało. Jakbym był jakąś kukiełką i ktoś pociągający za sznurki właśnie postanowił, że nic nie zrobię, że zastygnę w miejscu z tępym spojrzeniem.

W tamtym momencie przewijały się wszystkie wspomnienia. I te w których byliśmy w pełni szczęścia i te, w których dzieliła nas kłótnia. Choć przecież tak rzadko się kłóciliśmy, a jednak czasem coś nas potrafiło poróżnić. Pamiętam, że wtedy zamykała się w naszej sypialni, a gdy wchodziłem do niej, aby przeprosić za każdym razem widziałem jej zaszklone oczy i wyraźnie zaschnięte łzy, które toczyły przeróżne dróżki na śniadych policzkach.

Wtedy nienawidziłem się z całego serca. Nienawidziłem siebie za każde nie potrzebne słowa, za każde wypomnienie błędów, za każdy jej ból i każdą samotną łzę, którą przeze mnie wylała.

Zawsze sądziłem, że przy niej wszystko było dziecinnie łatwe, że po prostu to ja komplikuje sobie życie. Nauczyła mnie dystansu do wielu rzeczy, sytuacji. Nauczyła, że każdy ma prawo do przemyśleń, do chwili spokoju, do samotności i nauczyła mnie jednej najważniejszej rzeczy- szacunku dla innych, okazywania miłości bliskim i sposobu jej pielęgnowania.

Ale w tamtym momencie… W momencie, gdy patrzyłem w jej oczy, które oczekiwały jakiejkolwiek reakcji… Nic nie było łatwe…

‘’Kochałem Cię jak szaleniec. A w momencie, gdy usłyszałem to z Twoich ust- przestałem myśleć i zapomniałem jak się oddycha.’’

Tom’’

***

-Tom?- z zamyśleń wyrwał go jej cichy głos. Spojrzał na nią uważnie i gdyby miał czym- właśnie by doprowadził swoją osobę do pogranicza śmierci. Widział jak po zmarzniętym policzku toczy się pojedyncza łza, a za nią kolejna… i następna… i jeszcze jedna.

-Może powtórzyć?- spytał.

-Tom…?

-Nie, nie. To co powiedziała przed moim imieniem.- pokręcił głową zdobywając się na delikatny uśmiech. Odwróciła od niego twarz, zacisnęła oczy i robiąc krok w tył chciała uciec.

‘’Uciec po raz kolejny, nie przyznać się do kolejnej porażki, udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Uciec tam gdzie rozum przestanie o Tobie myśleć, serce przestanie Cię potrzebować, a ciało przestanie Cię pragnąć…- szalone i niewykonalne.’’

-Emi, powtórz to.- złapał jej dłonie. Wplątał swoje długie palce w jej i wzorkiem zmuszając, aby na niego spojrzała.

-K… Kocham… Cię- odpowiedziała patrząc mu w oczy. Uśmiechnął się ciepło, odgarnął dłonią kosmyk jej długich włosów, otwarł kciukiem słoną łzę z policzka.

-Obiecujesz mi, że nigdy więcej nie odejdziesz, że będziesz już zawsze, że będziesz kochać wbrew wszystkiemu?...- wymieniał patrząc uważnie na zapłakaną twarz brunetki, która dla potwierdzenia kiwała delikatnie głową.- Kocham cię Emily tak bardzo, że aż brakuje mi czasem tchu, że nie znam słów, by móc ci to powiedzieć, że na samą myśl braku twojej osoby robi mi się słabo.- czuł, że z każdym wypowiedzianym słowem jej ciało drży jeszcze bardziej, że coraz trudniej połykać jej łzy, które bezkarnie spływały po jej policzkach, a które on uparcie co chwilę ścierał wierzchem dłoni- Kocham cię jak wariat- dodał po czym wpił się zachłannie w jej wargi.

‘’ Prawdziwa miłość nie podlega zmianie. Nigdy nie umiera. Nigdy nie gasi płomienia namiętności. I nikt nie potrafi jej zniszczyć, nikt nie potrafi się przed nią bronić i każdy z nas jej potrzebuje choćby nie wiadomo jak się jej wyrzekał.’’ 

***

‘’ Gdy­byś kiedy we śnie poczuł, że oczy mo­je już nie pat­rzą na Ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestała. 

            Czym zasłużyłam na to szczęście? Każdego dnia pytam o to Boga i do dziś nie znam odpowiedzi.

Chwila, w której usta same złożyły słowa i pozwoliły im ujrzeć światło dzienne był… Straszny. Tak, zdecydowanie. Bałam się jak chyba jeszcze nigdy. Żaden z dotychczasowych strachów nie potrafił się do tego konkretnego równać. Bałam się, że po prostu odrzucisz moje uczucie… Że to wszystko było tylko wyidealizowanym snem… A ja po gwałtownym przebudzeniu dalej będę cierpieć. Zaciskać oczy, zagryzać wargi, nie pozwalając sobie na słabość.

Chwila oczekiwania na Twoją reakcje, która nie nadchodziła. Miałam w głowie chaos, ściskało mnie od środka, dłonie mi się trzęsły, a wzrok stał się niewyraźny.

I Twoje słowa… 

‘’Kocham cię Emily’’

Sądzę, że gdyby nie Twoje ramiona i intensywny zapach męskich perfum to chyba bym zemdlała.

Wtedy wiedziałam już, że wszystko będzie dobrze, że pokonam wszystkie swoje lęki, że zacznę żyć normalnie bez wiecznych ucieczek, ze strachem, z wracającymi wspomnieniami. Wiedziałam, że jesteś obok, że kochasz, dajesz oparcie.

Ty- mój ideał, najcudowniejszy grzech, przy którym wszystko stawało się łatwiejsze. Dla którego byłam wstanie poświęcić własne życie…

Emily’’